11-4-12

Goedemorgen. Ik heb er even over gedaan maar nu moet ik toch echt gaan schrijven. Ana het spijt me! Het spijt me heel erg..

Ik heb een eetbui gehad gisterenavond. Ik heb een bakje chips op, dat is ongeveer twee kleine zakjes en een stukje bonbonbloc.. In één keer 700 kcal ofzo. Super veel! Ik schaam me.. Ana is ook woedend ondanks dat ik af ben gevallen. Ze blijft boos, wil niks van me horen. Ik moet vandaag heel goed doen wil ik haar zegen weer krijgen. Maar dat is niet makkelijk.

Ik ga zo naar m'n werk, als het me lukt en dan moet ik daarvoor wat eten. Ik wil niet op me werk me slap voelen of het risico nemen dat ik flauwval. Ik ben al nerveus enzo dus dan krijg ik al sneller dat ik me slap voel enzo.

Ik ben wel nog steeds super bang om te gaan. Bang voor wat ze zullen zeggen en denken. Één blik van hun en ik denk al dat ze me raar vinden of iets. Maar ik moet doorzetten! Ik moet voor ana. Tijdens het werken beweeg ik ook aardig, dus dat is goed.

En als ik thuis kom, kan ik de hond weer uitlaten zoals gisteravond, als ik me goed genoeg voel. Dan verbrand ik meteen weer een beetje. Dan is die eetbui van gisteravond ook minder erg. Compensatie is de weg naar perfectie.

Eigenlijk vraag ik me ook wel af hoe het zou zijn als ik me niet zo druk maak om het eten. Als ik gewoon eet waar ik zin in heb en wanneer ik zin heb, zonder invloed van ana. Dan werd ik dikker.. Ik weet het antwoord, maar toch is er ergens iets in mij, die het wil.

Oh, ik moet even stoppen met schrijven, m'n ma komt net thuis. Ik schrijf later weer!