21-4-12

''Goedemorgen!'' Zei ze alsof alles goed ging. Alsof ze blij is met deze nieuwe dag. Ze zit in dubio. Wat moet ze toch doen. Afvallen lukt niet.. Aankomen gebeurt nu en ze haat het. Iedereen haat het stiekem. Iedereen haat haar. Ze zeggen het wel niet, maar hun blikken zijn genoeg.

Ze eet het liefst alleen, want anders ziet ze hun kijken. Hoe elk hapje naar binnen gaat en ze weer dikker word. Het vonnis over zichzelf afgeroepen bij ieder hapje vettigheid.

Ze kijkt zichzelf vaak aan tijdens het eten, als zij even niet kijken. Ze wordt dan boos en verdrietig en krijgt het eten dan moeilijk weg, soms krijgt ze dan juist een eetbui. Ze zien het niet als het moeilijk is voor haar om te eten, maar ze zien het wel als ze een eetbui heeft. Ze kijken dan met afschuw in hun ogen verborgen.

Maar zij weet het wel. Ze walgen van haar zoals ana van haar eetgedrag walgt. Ze is te dik en dat zien hun ook. Iedere ons erbij is zichtbaar. Ze is nergens trots op. Niks wat ze doet is ooit goed genoeg voor haarzelf, maar nog meer voor de mensen om haar heen, want zij is anders. Zij is het meisje dat niet op deze wereld hoort. Geboren op de verkeerde planeet. Onbegrepen voelt ze zich. Slechts de pro-ana sites begrijpen een deel van haar.

Maar dat is niet genoeg om haar leegte te voeden. Ze heeft ana's kracht nodig. Ze heeft het nodig dat ana groeit in haar en het overneemt, dan heeft ze een doel waar ze niet van afwijkt zodra er eten op tafel staat. Nu is ze zwak en geeft ze toe aan alles. Ze kan vasten, ze kan het echt wel.. Ze wil het gewoon niet graag genoeg en ana pusht nu niet zo, omdat ze toch niet luistert. Ana is boos en zij word ook steeds bozer op zichzelf.

''Wees niet zo zwak'' zegt ze, ''Schrijf gewoon in de ik vorm!''

Ze kijkt op de klok en denkt aan het getal op de weegschaal en denkt 'Ik haat mezelf'.

Ana neemt het weer over en spreekt haar met woede in de stem aan.

''Je zult afvallen als je je vandaag aan de planning houd, doe dat dan ook een keer! Stom kutwijf! Je kunt ook niks hè!''

Toen was het gedaan. De dag is weer begonnen. Het gevecht tegen eten begint weer. Niet eten of wel eten. NIet drinken of wel drinken. Naar de wc of niet. Alles word weer een vraag voor haar en ana om te beantwoorden. De strijd is weer begonnen.

De planning in haar hoofd is scheef en krom, maar ze streeft er toch naar, wetende dat het dikke meisje in haar aan het einde van de dag of misschien zelfs wel eerder het over zal nemen en haar zal doen eten. Ze zal zichzelf weer haten, maar nu, nu is alles duidelijk. Ze hoopt dat ana haar zal helpen. Zonder ana is ze niks..

--

Zo zou het zijn als ik mijn leven en mijn gedachten in verhaal vorm zou schrijven. Dan is het niet van mij, dan is het een fantasie en gebeurt het niet echt. Maar het gebeurt wel. Alles in haar hoofd zit er echt in mij. Het dik voelen, het dikke meisje in haar en ana. Alles is echt en zit echt in mij. Zo ook haar neiging om om hulp te vragen en de gedachte dat ze nog langer niet 'ziek' is en dus ook zeker niet 'ziek' genoeg. Het allemaal echt...

De planning voor vandaag is één pannenkoek. Één cup-a-soup en hopelijk weinig avondeten. Ik zal er wel niet onderuit kunnen komen, maar ik kan m'n best doen om iets te eten wat niet bomvol zit met de soldaatjes die me opvullen en dikker maken. Hopelijk kan ik me aan m'n planning houden. Ik wil per se dat het lukt vandaag. Hopelijk kan ik daar rkacht uithalen om het ook echt zo te doen vandaag. Ik kan het! Ookal zegt een stemmetje in mij dat ik het niet kan en te zwak ben. Ik moet het kunnen vandaag en vanaf nu altijd!