25-4-12 (take 2)

Net een pannenkoekje gegeten. Heb er weer drie gemaakt. Met een goede lepel stroop (40 kcal). Het gaat wel lekker met mij, maar ik ben verdrietig. Ik ben alweer erg bang om naar m'n werk te gaan. Waarom is het zo moeilijk? Ik weet dat het nergens voor nodig is om bang te zijn... en toch ben ik het. Grote kans dat ik met een leuk iemand mag werken of in m'n eentje en het gaat zo'n beetje altijd goed. Ik krijg nooit kritiek dat ik het echt helemaal verkeerd doe ofzo. Alleen de pauze is moeilijk, maar daar gaat het ook steeds beter. Ze zijn blij met me..

Het blijft moeilijk om mezelf te accepteren zo. Ik voel me zo anders als iedereen. Niet in de goede zin ervan. Gewoon te anders. Ik word er zo onzeker van ookal weet ik heel ver weg best dat er genoeg mensen zijn die me mogen en me accepteren. Waarom accepteer ik mezelf dan niet?

M'n ma krijgt weer steeds meer vermoedens. We hadden een soort van discussie over m'n gewicht. Ze vind dat ik te dun ben. Ziet ze dan niet hoe dik mijn benen nog zijn en m'n armen. Ziet ze dan niet dat ik veel te veel eet. Ziet ze dan niet dat ik veel te lelijk ben om dun te zijn?

Het maakt me bang. Ik wil niet dat ze achter jou komt ana. Ik wil niet dat ik ziek wordt van het afvallen. Ik wil gewoon mooi zijn en controle hebben in m'n leven. Nu heb ik dat niet. Ik heb nooit de controle over mezelf en m'n gevoelens. Dat zit me dwars. Ik wil grip hebben op m'n leven. Ik wil m'n gevoelens begrijpen en ik wil niet het nodig vinden om af te vallen. Ik wil dat ik normaal kan eten wat ik wil zonder meteen 10 kilo aan te komen. Ik wil van mezelf houden. Ik wil de wereld aan kunnen.

Maar in plaats daarvan voel ik me steeds zwakker. Ik voel me steeds meer in een donker hol vallen van angst en verdriet, soms woede. Het is frustrerend. Mezelf leren kennen en leren accepteren. Soms vraag ik me echt af of het uberhaupt mogelijk is, omdat ik zo ben zoals ik ben. Maar dan vraag ik me weer af, waarom accepteren anderen mij dan ook wel eens.

Ik merk dat m'n angsten groter worden. M'n angsten worden minder realistisch met de dag. Zo ben ik nu bijvoorbeeld bang om naar m'n werk te fietsen. Ik ben bang dat de wind weer mijn lucht wegblaast en ik geen adem krijg. Ik ben bang.. M'n angst bepaald steeds meer m'n leven. Ik raak de controle kwijt over mijn gevoel en over de realiteit.

Soms vraag ik me af of er ook maar iets echt en realistisch in en aan mij. Wat is er nog echt? Kijk ik in de speigel dan ben ik dik en zie ik van alles wat anders hoort te zijn. Kijkt iemand naar mij dan krijg ik te horen dat ik te dun ben en dat ik perfect ben zoals ik ben.

Ik geloof het niet. Ik weet niet wat ik geloven moet. Ik durf het allemaal niet te geloven. Ik durf alleen te geloven in mijn onzekerheden omdat ik dan zeker weet dat alleen ikzelf mij pijn kan doen, maar daar word ik ook niet blij van. Ik wordt er alleen van..

Ik krijg weer steken op m'n borst. Maak me te druk over alles. Ik kan maar beter nu m'n tanden poetsen en me klaar maken voor m'n werk. Eenmaal daar gaat het beter, hoop ik... Als ik maar daarheen ga..