26-4-12 (take 2)

Geen idee wat ik vandaag op heb aan kcal. In ieder geval veel teveel. Avondeten werd geen normaal eten, maar dat werd vreten en ik voel me beroerd. Fysiek en geestelijk voel ik me rot. Ik voel me kapot. Er is iets mis zo voelt het, maar het is maar een beetje migraine en een beetje een dipje.

Toch mag de wereld van mij part inderdaad vergaan. Laat die Maya's maar gelijk hebben dit keer. Het maakt me allemaal niet meer uit. Ik heb geen toekomst beeld die te verwezenlijken is. Ik wordt niet succesvol want ik durf niet eens een solicitatie te doen. Ik kan het niet. Ik durf al amper naar m'n baantje die vrijwillig is. Ik vind school eng, te eng.

Het enige wat ik nu doe is een beetje thuis zitten, proberen af te vallen en zo min mogelijk eten en angstig zijn. Kortom ik doe alleen maar dingen die nutteloos zijn. Ik ben nutteloos op het moment. Ik ben niet bruikbaar in deze maatschappij. Ik kost alleen maar moeite en geld. De dingen die ik doe lukken niet eens. Afvallen lukt me niet. Weinig eten houd ik niet goed genoeg vol en thuiszitten, tja, daar heb je sowieso niks aan.

Alles doet me gewoon pijn op het moment. Steken op m'n borst, ik zweet me ter plekke, ik heb hoofdpijn die erg vervelend is en m'n gewrichten doen ook vervelend. Ik zie steeds slechter ik val steeds bijna flauw enzo. Ik merk de effecten van ana weer. Ik word ziek. Somatisch ziek denk ik, want er is geen reden toe.

Ik wil gewoon dood zijn nu. Slapen en slapen en nog meer slapen. Dan voel ik over het algemeen geen pijn en doe ik ook niemand pijn. Laat ze me maar in een coma brengen ofzo tot ze een keer de ballen hebben om afscheid van me te nemen, want zelf het doen mag dan weer niet. Wat is de wereld toch ingewikkeld. Ik ben alleen een last en toch wil de wereld me weer niet weg hebben. Is dat soms slecht voor hun ego? Ach wat zou het.. One day...

M'n gewicht weet ik nu niet. Vanmorgen ergens was het 59,9 met badjasset en 59,5 met de joggingset. Ik weet het niet eens zeker meer. Het was in ieder geval niet goed genoeg. M'n gewicht gaat kut. Alles gaat kut gewoon.. Pff.. Ik stop maar weer met schrijven. Hopelijk kan ik nu eindelijk is snel slapen en morgen een keer opstaan zonder gezeik en geschreeuw en gedenk in mij. Ik wil normaal zijn. Is dat nou zoveel te veel gevraagt?