27-5-12

Ik heb nu weer een te lange tijd niks geschreven. Ik faal te hard. Ik ben een eetmonster. Dikke ikke heeft de macht en ik geef ongesteldheid de schuld tegen veel beter weten in. Als ik in de spiegel kijk, in mijn schaduw of waar dan ook waar ik mijzelf zie dan zie ik al dat vet.., al dat vieze vet. Ik begin mezelf steeds weer meer te haten. Ik luister naar geen stem meer in mijn hoofd. Ik luister alleen naar dikke ikke. Naar de drang om te eten. Ik heb me vanmorgen niet gewogen. Ik kon het niet. Ik doe m'n best niet genoeg en dus mag ik me niet wegen. Ik zou moeten snijden, pillen moeten slikken alles wat slecht is voor me moeten doen, alles behalve dat eten wat ik nu doe.

De enige die me nu kan redden van dit mormel is ana en ik heb haar nodig. Ana ik heb je nodig! Help me hier uit. Ik kan zo niet leven. Ik kan niet zonder jou afvallen. Ik heb jouw pushen nodig en jouw stem af en toe. Ik heb jouw streng maar rechtvaardigheid nodig. Zonder jou lukt niks me. Zonder jou ben ik een mislukking en niks meer dan dat.

Ik verdien geen eten. Ik verdien geen vrienden, geen familie en geen geliefde. Ik verdien geen liefde. Liefde is iets voor mensen die te accepteren vallen, die je kunt zien zonder pijn aan je ogen en zo kan ik nog wel verder gaan. Ik ben niet dat perfecte meisje, die perfecte dochter die ik altijd had moeten zijn. Maar ik probeer het wel! Met jou ana, met jou zal ik die dochter zijn. In ieder geval uiterlijk, dan volgt het innerlijk vanzelf wel. Besides, uiterlijk is toch het enige wat de meeste van mij zullen zien.

Ik ga nu naar bed. Ik ben moe en kan niet lang achter de computer blijven zitten zonder dat m'n ma erachter komt etc. Morgen moet ik werken en moet ik me wegen, toch van mezelf. Ik zal dus morgen misschien niet schrijven, maar ik ben wel van plan om weer dagelijks te schrijven. Ik mag dit medium niet verslonsen zoals ik mezelf vet mest. Ik mag niet opgeven. Ik heb nog een doel en dat doel is dun worden! En dun zal ik zijn!