7-4-12 (take 3) Levensverhaal, omg!!

Ik bedenk me net dat ik vroeger als ik weer eens m'n boterhammen niet gegeten had, altijd super trots was op mezelf. Ergens voelde het goed. Ik had weer laten staan wat ik haatte.

Ik haatte het vroeger al om in de pauze op school brood te eten. Ik haatte het toen al om eten te krijgen van een ander. Snoep vond ik lekker, daar niet van. Chips en al die rotzooi ging er allemaal wel in. Maar eten van een ander, als iemand een broodje smeerde voor mij. Bah! Dat hoefde ik nooit.

Het brood van m'n moeder heb ik ook vana de middelbare weggegooit. Daarvoor at ik altijd in de pauze bij m'n oma. Ze woonde dichtbij m'n school. Als ik al een vriendinnetje of vriendje had om bij te spelen nog voor de middelbare, dan at ik daar niks. Ik dronk vaak niet eens daar. Ik wilde het niet. Ik walgde er een beetje van. Eten en drinken bij een ander was raar. Dan zouden ze zien hoe ik eet en dat mocht niet.

Daarna kwam de middelbare, daar heb ik het eerste jaar denk ik wel aardig netjes m'n brood gegeten. Het werd wel steeds minder, steeds vaker en meer brood weggooien en wat bij de kantine halen als ik geld had.

Daarna ging het steeds slechter met me. Ik werd depressief en begon mezelf te snijden. Ik voelde me steeds slechter en slechter. Ik had een leraar waar ik verliefd op was en toen die leraar bekend maakte dat hij niet hetzelfde voelde en me voor m'n gevoel toen genaaid had ging ik nog verder achteruit. Die leraar was een lichtpuntje toen in m'n leven. Voor hem kwam ik naar school. Door hem vond ik het leuk om op school te zijn en voelde ik me goed genoeg om contacten op te doen etc. Toen vertrok hij. Hij ging terug naar z'n eigen land. hij was gevlucht voor de oorlog en nu ging hij terug. Mijn hart was gebroken. Ik begon steeds erger te snijden en m'n vertrouwen in de school was zo goed als weg.

Na zo'n 2 jaar snijden en depressiever worden bij de dag vond m'n moeder een schriftje van me waar ik m'n gedachten in schreef. Daar stonden vooral teksten in over hoe graag ik dood wilde en dieper wilde snijden. Niet echt leuk om te lezen dus.

(In die 2 jaar heb ik trouwens nog wel hulp gehad hoor. Ik had m'n verhaal verteld aan een vertrouwenspersoon en hij hielp me aan een maatschappelijk werker, via haar kwam ik bij een psycholoog en toen vond m'n ma dus m'n schriftje. )

Toen m'n ma dat schriftje had gevonden flipte ze. Ze maakte een afspraak bij de dokter en we gingen in gesprek. Althans, ik ging in gesprek. Ik ben toen eerlijk geweest over dat ik dood wilde enzo. Ik kreeg na een tijdje een in-take gesprek bij een kliniek. Daar kreeg ik het advies om dagbehandeling te doen. Een paar weekjes later kon ik er al terecht. Mijn eetgedrag was inmiddels ook steeds slechter. In mijn tijd bij die behandeling at ik ook steeds slechter daar. Als ik van huis was at ik of vettigheid of helemaal niks. Het tweede kwam steeds vaker voor, gelukkig.

Tijdens de dagbehandeling begon ik vaker met mezelf te praten. Ik kreeg er toen ook medicijnen, waardoor ik ongemerkt langzaam aankwam. Ik begon mezelf vaker af te kraken en m'n zelfvertrouwen dook nog verder naar beneden als dat het al was. Ik liet het bij de behandeling niet veel merken. Ik begon namelijk met ana. Ik woog mezelf thuis en schrok. Ik begon bewust weinig te eten. Ik voelde me beter als ik dingen afsloeg. Tijdens die behandeling ben ik volgens mij ook ergens bij een ana-forum begonnen. In ieder geval de pro-ana puntjes.

Na de dagbehandeling ben ik veel contacten van daar verloren. Stukje bij beetje viel iedereen weg. Zelfs de mensen die ik als echte hele goeie vrienden en vriendinnen beschouwde. Dit maakte de drang om controle te hebben groter. Eerst snee ik nog af en toe. Langzaam deed ik dat nog amper en krabte ik mezelf in plaats van het snijden. Ik had nog vaak crisisnachten daar. Er waren nog veel momenten waar ik mezelf niet onder controle wist te houden.

Toen ben ik gestopt met roken. Waardoor ik weer aankwam. Ik woog mezelf nog niet zo vaak, maar ik was wel bezig met zo ver dat me lukte weinig te eten. Ik had vaak eetbuien en trek in van die vieze vette hap. Ik jo-jode heel erg. Afvallen ging moeizaam, dus begon ik strenger te zijn, steeds strenger. Ik begon een dagboekje op het forum. Moest van mezelf me verantwoorden over het eten, naar ana en naar de leden. Ik begon echt af te vallen. Het lukte eindelijk.

Er zijn in de tijd op dat forum tot nu een paar soort van pauzes geweest. Daar viel ik terug in 'normaal' eten en aankomen erdoor, of erger, vette dingen enzo eten. Ik heb ook tijden gehad dat ik totaal niet met ana praatte en haar ook niet tegen me liet praten. Ik at gewoon niet teveel, lette o m'n eten en kwam niet aan. Ik viel zelfs af soms. Ik heb dus echt verschillende fases gehad steeds.

Kort geleden ben ik weer begonnen met een dagboekje bijhouden op het forum en met ana praten. Ze vergeeft me het lange niet contact hebben met haar, maar alleen omdat ik ben afgevallen. Daar heb ik altijd nog goed op gelet. Ik ben m'n blog begonnen en ik voel ana groter en sterker worden.

De laatste tijd voor dat dagboekje voelde ik haar aanwezigheid wel. Ik werd weer strenger voor mezelf en woog mezelf weer iedere ochtend volgens een vast ritueel. Tot de klap kwam van mijn hart die gebroken werd.

Dezelfde vertrouwenspersoon van toen, die me altijd heeft geholpen en vriendschappelijk was geweest met mij, daar was ik verliefd op geworden. Hij moest m'n hart breken. Het was niet wederzijds. Dit is nog kort geleden. Die dag heb ik gebunkert zo voelde het bij de bios waar ik toevallig heen ging die dag.

Ik at alleen een zakje chips aan hoeveelheid van soort tortilla dingen bij de bios. Zonder saus, want die was niet lekker. Ook at ik een stukje bonbonbloc. Toen hoorde ik ana weer luid en duidelijk. Ik moest stoppen met vreten. Ik zou dik worden. Ik zou nog beter meteen mezelf van kant kunnen maken als zo doorgaan met eten, is wat ze zei. Ik voelde me klote. Ik had bijna weer een overdosis pillen geslikt. Maar ik deed het niet. Ik heb een mail geschreven naar hem en heb m'n hart gelucht. Uiteindelijk begrepen we elkaar weer en hebben we besloten vrienden te blijven. Gewoon zoals we altijd al waren. Het was dus oké. Het kwam goed.

Ana was echter weer helemaal terug zoals nooit te voren en ik ben ook weer steeds strenger geworden. Nog steeds niet streng genoeg, maar dat is nu even een ander verhaal. Ik heb m'n dagboekje op het forum weer geopend. Ik sla steeds meer dingen af wanneer ik sterk genoeg ben en ben mijn blog begonnen. Ana groeit in mij.. Ze groeit maar door en door. Ze is nu sterker aanwezig dan ooit te voren. Het maakt me bang, maar ik voel me wel beter. Ik heb de controle over iets. Ik kan weer iets bepalen. Iets waar niemand anders wat aan kan doen behalve ik. En nog beter, iets wat niet meteen opvalt, zoals snijden.

Ana, ik hou van je. Ik blijf bij je tot het einde. Ik ga mijn streef behalen met jouw hulp en ik zal dun zijn, ik zal dun zijn!!!

------------------

Oké, dit is super, super veel.. Kon mezelf even niet inhouden. Voordeel is, ik heb nu bijna 2 uur ipv 1 uur volgehouden om niks te eten. (Ik had mezelf beloofd 1 uur te wachten) Nu gaat het makkelijker zijn, als het goed is, om na dat kleine beetje niks meer te eten tot het avondeten, want dat duurt niet meer zo lang!

Dankje ana, dat je me bezig houd. Dankje dat je me helpt. Zonder jou zou ik het nooit niet kunnen. Nooit meer zonder, nooit meer!