7-4-12 (take 5)

Het eten was dus een ramp! We aten niet wat ik gepland had. M'n ma zou een sesam somun meenemen van de turk. Ze hadden de seam variant niet meer, dus heeft ze de 'normale' genomen. Geen probleem zou je denken, maar mooi wel dus. Dit brood is veel minder luchtig en minder lekker ook! Plus ik had ook geen beleg of iets in huis om het op te lossen.

Uiteindelijk kwam het nog wel goed hoor, daar niet van. Maar ik kan me daar dus zo aan ergeren. M'n ma wist natuurlijk ook niet dat ik het meest luchtige brood wilde zodat het minder kwaad kan enzo, maja. Ik heb het in ieder geval op kunnen lossen. Ik heb 5 sneeën van dat brood op. Dit was een soort grote stokbrood zegmaar. Dus die sneeën zijn qua hoeveelheid ongeveer 7 stukjes stokbrood. Ik heb van 1 stukje de korstjes eraf gehaalt en de binnenkant in m'n zak gestopt toen m'n ma niet keek. Gewoon als experiment. Volgende keer stop ik meer in m'n zak, want nu was het amper de moeite. Ze had in ieder geval niks door, dat scheelt.

Anyway, bij het brood heb ik een cup a soup gemaakt. Dit is 30 kcal, minder dan ik dacht gelukkig. Dus ik heb nog niks verknalt ofzo met dit avondmaal. Ik baal alleen alsnog, want ik had dus meer in m'n zak kunnen stoppen!

Nu even iets anders; Ik zit nog steeds te piekeren en denken over het gesprek dat ik heb geregeld voor dinsdag. Ana is, natuurlijk, heel erg boos erover en ik ben gewoon bang zonder te weten waar precies voor. Ik had bedacht om deze site te laten zien, maar dit is ontzettend veel om eventjes te lezen en het is heel veel openheid in een keer. Ik geef me in één klap bloot en dat zou veel gezeik kunnen betekenen in mijn hoofd en in de realiteit nog misschien wel meer!

Wederom ben ik dus bang. Waarom altijd die domme angsten? Waarom ben ik bang, ik heb niks te verliezen! Ze gaan heus niet via m'n ip-adres me opzoeken om me vervolgens op te sluiten! Ze gaan echt niet zoveel moeite doen, dat ben ik niet waard. Plus het is niet de FBI waar ik het over heb. Het is gewoon een groep met hulpverleners die niet eens echt veel contact met elkaar hebben en ver weg van mij vandaan wonen en me nooit kunnen reachen. Toch ben ik zo paranoid as fuck! Altijd al geweest, maar zo erg.. Kom op zeg, doe normaal!

Tegen mezelf praten helpt alleen niet hiertegen. Ik blijf bang, ik blijf achterdochtig en ik blijf wantrouwerig. Ze zijn niet te vertrouwen, geen één van hen! Je weet het maar nooit! Voor hetzelfde geld word je op een één of andere manier naar een kliniek gestuurd om daar aan te komen en te praten over de problemen die ik niet heb! Ana is geen probleem!!! Ik ontken alles gewoon. Ana is gewoon een vriendin, ze zou me nooit de dood injagen zoals ze zouden zeggen. Ik ben GEEN anorect! Ik ben NIET ziek! Ik heb GEEn hulp nodig!

Blegh! Ik haat mezelf... Ik haat dit gedoe in m'n hoofd en hoe het m'n leven beïnvloed. Soms denk ik dat ik wel ziek ben. Vaak denk ik dat. Er is van alles mis met mij. Munchausen syndroom? Het zou heel goed kunnen.. Paranoide schizofreni ofzoiets? Ja, dat kan ook heel goed. Borderline, kan ook nog. Autisme, grote kans daarop ook. Depressie, misschien. Dysthemie, dat heb ik eerder gehad, dus waarom nu niet? Multiple personality disorder? Dat zou zelfs nog kunnen, als ik kijk naar hoe ik mezelf soms verlies in een hele andere ik! En dan komen we tot slot als ik niks vergeten ben bij anorexia... Ik zeg er maar niks over.. Het lijkt me duidelijk dat ik daar niks van horen wil.

Ik zou kapot gaan denk ik, als ik dat te hore zou krijgen. ''Zo ernstig is het niet'' zou ik zeggen en ''Ana is alleen maar een vriendin!'' en dan zou ik misschien in huilen uitbarsten, omdat ik ergens weet dat ik niet gezond bezig ben. Maar maakt dat me ziek? Bevestigd dat, dat ik het heb? Ik weet het niet..

Ik schrijf straks verder, of misschien morgen pas weer, maar waarschijnlijk blijf ik schrijven tot ik al het voedsel dat ik gegeten heb in detail heb afgeschoten in woorden en afgekaffert heb. Ik blijf dus nog wel schrijven denk ik. Want stoppen met eten, dat kan ik niet. Ik ben verslaafd.. Ook ik.. Niet aan het afvallen, maar aan het eten dat me weerhoud dat te doen.