8-5-12

Met het super slechte kut excuus dat ik het toch al verpest had ging het gisteren door als een nachtmerrie. Eten, eten, eten! Ik heb de rest van de zoute chips op die in de kast lag, ongeveer twee kleine zakjes dnek ik en een stukje bonbonbloc. Damnit! Hoe kon ik zo dom zijn? Waarom eet ik? Waarom leef ik om te eten? Waarom zou ik nog eten? Heb ik echt niks beters te doen met m'n leven, iets nuttigs? Bah!

M'n gewicht zal nu wel weer ongelovelijk teleurstellend zijn. Ik kan alleen nu niet op de weegschaal staan denk ik. Ik heb geen tijd. Ik moet nu eerst omkleden en alles voor het gesprek. Ik ben dood nerveus. Geen zin om te praten over wat er allemaal mis met me is. Te confronterend. Ik wil niet toegeven dat ik een mislukte persoonlijkheid heb en een overdreven emotiesysteem. In andere woorden, dat ik een grote ramp ben een een probleemkind/mens voor iedereen. Zelfs voor de gene die het niet toe zouden geven!

Goed omkleden dan maar. Klaar maken voor de nachtmerrie in levende lijven. Muziek mee, oortjes mee en hopelijk verdwijnen van de wereld tot het gesprek voorbij is en ik weer thuis ben en dan weer verder met dromen. Ik wil vandaag niet. Als ik thuis kom dan zal ik wel weer aan het eten slaan en dat mag niet! Waak over mij ana, alsjeblieft, waak over mij.